Het is zondagochtend 4 juli en om zes uur ’s ochtends gaat de wekker. Ik koos er ooit voor om mijn wekker niet binnen handbereik te hebben staan, dus ik moet uit bed om mijn analoge wekker uit te zetten. Slim idee, maar elke keer als de wekker gaat baal ik er vijf seconden van dat ik dit idee ook daadwerkelijk heb doorgevoerd.
Maar ik ben op zondagochtend wel meteen om zes uur uit bed! Wat mij betreft al een prestatie op zich. Gemoedstoestand: Matig tot medium (en een beetje slaperig). Doel van de dag: 80km fietsen in Limburg: Hoogtemeters pakken!
Peter
Het is inmiddels zeven uur ’s ochtends. Ik sta voor het appartementencomplex van mijn collega Noortje. We verklaren onszelf voor gek en komen er ook nog eens achter dat we te veel reservetijd hebben ingecalculeerd. Op zondagochtend staan er natuurlijk nul files… Les nummer 1 van vandaag. Ach,we gaan rijden.
Kwart over 9 ‘s ochtends. Aankomst bij de Hoeve de Binneplaets in Schimmert, de startplek van de klimclinic. Noortje en ik hebben al een overwinningsgevoel, omdat we op de plek van bestemming zijn aangekomen. Maar niets is minder waar, we moeten nog beginnen. Gemoedstoestand:, Blij en een beetje zenuwachtig. En daar was Peter. Onze gids, onze leidinggevende en onze bron van kennis die dag. Hij begon met “Goedemorgen”, ik zei “Goedemorgen” terug. Het tweede wat hij tegen mij zei was: “Ga je met die fiets de berg op!?….”
Die vraag kwam voor mij als donderslag bij heldere hemel. Hij zegt dat natuurlijk niet zomaar. Ik vroeg daarom gelijk wat hij daarmee bedoelde? Heel helder en duidelijk zei hij: “Je verzet en derailleur zijn niet geschikt om de Mont Ventoux op te klimmen”. Ik dacht, dat is onhandig, als je in september die berg op gaat klimmen… Maar dit probleem is op te lossen, dus Les twee van de dag was ook weer binnen en we zaten nog niet eens op de fiets.
In totaal waren we met zijn achten: Annemiek (collega), Noortje (collega), Jesse (collega), Ronald, Marc, Rens, Peter en ik. Tien uur stipt begonnen we aan de tour en we begonnen goed!
Klimmen
Inmiddels was het twee uur ‘s middags . We hadden 50 km in de benen en het was tijd voor een lunch in een Zuid-Limburgse manege. Zonder Limburgse vlaai, helaas. Die was al op, iets wat de medewerker als heel vanzelfsprekend beschouwde om twee uur ‘s middags. Wij waren lichtelijk teleurgesteld. Verder konden we goed kennismaken met de rest van de groep, iets waar we op die fiets al mee waren begonnen. Eigenlijk ook best bijzonder. Je kent elkaar niet, maar je fietst voor hetzelfde doel. Wat inhoudt dat je het hebt over je motivatie waarom je meedoet aan de Tour du ALS, maar in hetzelfde gesprek je het ook over snoepspekjes hebt. Een heftig onderwerp gecombineerd met smalltalk, met mensen die je in de ochtend nog niet eens kende. Het kan, het is juist prettig.
Drie uur ‘s middags. Veel regen en een schuilplek bij een boer verder. Gemoedstoestand: Blij, kletsnat geregend en lichtelijk vermoeid. Na een kort college over wei-dagen en melkprijzen zaten we weer op de fiets. Door de regen zouden we de kortste route terugnemen naar de Hoeve de Binneplaets, ons startpunt. Toen we het dorpje genaamd ‘Klimmen’ binnen fietste, fietste ik achteraan (en nee ik heb ook een paar keer voorop gefietst, balans is key). Iedereen werd een beetje moe. Als hekkensluiter hoorde ik namelijk iedereen dezelfde grap maken; “Hé dat is toevallig we gaan klimmen in Klimmen”. Op de vraag van Peter “Of we voor optie 1) gaan: Nog een twee beklimmingen gaan, of optie 2) de kortste route terug naar het startpunt?“, antwoordde iedereen “Optie 1!” vol overtuiging, maar ook lichtelijk vermoeid, Want je bent er immers toch. De telling van Peters beklimmingen snap ik alleen nog niet helemaal. Want vijf beklimmingen later stonden we eindelijk weer bij Hoeve de Binneplaets.
Vier uur ‘s middags. Aangekomen bij de Hoeve de Binneplaets. Blij, moe en voldaan en het doel van de dag gehaald.
De laatste les van de dag
De extra toevoegingen van de dag: Leuke mensen ontmoet, veel tips en tricks ontvangen en een waardevol inzicht. Het doel van de Tour du ALS is voor mij van het begin af aan duidelijk: geld inzamelen voor de strijd tegen ALS. Daar is nu een extra dimensie aan toegevoegd. Door met de andere deelnemers te praten over hun motivatie, en samen aan de Klimclinic deel te nemen, voel ik het doel nu ook écht.
De onmacht, de pijn en het verdriet wat een ALS-patiënt en zijn naasten ervaren, kan ik niet ervaren. Want ik heb het zelf niet meegemaakt. Maar door naar de verschillende verhalen te luisteren kan ik het me wel proberen voor te stellen. Onmacht is dan het overheersende gevoel. Ik hoor vaak mensen tegen patiënten of naasten zeggen: “Wat knap hoe je het doet.” Maar ze hebben geen keuze. Ze moeten wel door. Hoe zwaar ik het ook ga krijgen als ik die berg op ga fietsen. Ik kan kiezen om door te trappen of af te stappen, weer door te gaan of te stoppen. Patiënten met ALS en hun naasten hebben die keuze niet. Zij kunnen niet kiezen om te stoppen met ziek zijn of met zorgen. Zo werkt het niet.
Dus lang verhaal kort, de laatste les van de dag: Het maakt niet uit hoe laat de wekker gaat. Ik ga die berg op, ik ga, samen met mijn collega’s boven komen want dat is het enige wat binnen onze macht ligt te doen. Fietsen. Geld inzamelen. Voor de patiënten met ALS, maar ook voor de mensen om hen heen.
Steun jij mij? Doneren voor Tour du ALS kan hier of klik op de button onderaan de pagina.